Waarom wordt er vaak sterk verouderde stereotype omgangsvormen gebruikt bij veel stripverhalen, verhalen in de boeken, speelfilms, enz.?

Stripverhalen, met name die van Disney zijn vaak niet nieuw, maar komen van de plank en worden opnieuw uitgegeven. De tekst wordt vervolgens niet in zijn geheel aangepast.

Bij de nieuwere verhalen wordt de tekst zo tijdloos mogelijk gehouden, zodat ook deze verhalen in de toekomst nogmaals gebruikt kunnen worden, zonder dat er veel werk in gaat zitten, om heel de tekst te gaan herschrijven.

Ik noem dat geen "verouderde" omgangsvormen.

Waarom zou je iedereen en overal met "je" en "jouw" aanspreken?
En waarom vind je dat zo irritant?

Het heeft met beleefdheid te maken,
met onderlinge verhoudingen,
met gewoonten.

Ik ben mijn ouders op een gegeven moment met "je" gaan aanspreken. Maar mijn zus is haar hele leven "u" blijven zeggen tegen dezelfde ouders. Daar is geen onderscheid in respect. Het is gewoon hoe je dat aanvoelt.

Neefjes en nichtjes zeggen "jij" tegen mij, maar ze horen wel te weten dat ik hun tante ben en niet zomaar
een vriendinnetje.

Ik zeg geen "u" tegen een snotneus van 24 (ha, ha grapje) omdat die toevallig arts is. Maar tegen sommige artsen - of andere mensen - zeg ik wel 'u'.

Het onderscheid tussen "u" en jij is al een stuk minder dan vroeger. Maar beleefheid is van alle tijden.

Je bent even jouw tijd vooruit, het komt wel weet ik uit ervaring. In Denemarken, waar ik vandaan kom, was het ook gebruikelijk U te zeggen. Dat hele woord bestaat niet meer in de deense taal. Alleen tegen de koningin. Dus iedereen bij voornaam noemen is daar nu normaal. Maakt niet uit wie of wat. Hier doe ik uit beleefdheid de U-vorm tegen een dokter bijv. , maar van binnen denk ik wat anders.

Die omgangsvormen zijn niet verouderd, maar getuigen gewoon van respect voor elkaar. Ik vind het de normaalste zaak om bv tegen een arts U te zeggen als ik bij hem op spreekuur kom. Dat kinderen hun oom aanspreken met bv "oom Jan", i.p.v. met "Jan" is ook niet meer dan normaal. Ikzelf heb tegen mijn ouders wel altijd jij en jou gezegd, maar ik sprak ze niet bij de voornaam aan. Tegen grootouders en ooms en tantes moest ik overigens wel U zeggen. Niks ouderwets aan, gewoon een kwestie van respect en beleefdheid.

Omdat het gros van de mensen nog WEL de formele variant gebruikt, uit respect danwel omdat het hun zo geleerd is. De tijd zal ons leren of we weer helemaal terug slaan naar de 'u' variant, of dat we op een spoor zitten waarop de u gaat verdwijnen. Op dit moment houden de tijdschriften de formele versie aan, omdat vooral de ouders van kinderen de U vorm nog belangrijk vinden. En wie betaalt het satripboek nog heel vak.. Juist. De ouders :D