Waarom ligt vreemdgaan eigenlijk zo gevoelig?

Van nature zijn we inderdaad niet monogaan, maar vreemdgaan wordt gezien als verraad. Datgene wat je met die ene deelt mag nooit aan een ander worden gegeven.

Met anderen omgaan, lachen, ideeen delen en uitgaan is allemaal niet zo erg als de intimiteit tussen twee geliefden. Als hiermee wordt gespeeld doet het intens pijn en overschrijdt je een grens.

Verraad van de allerhoogst categorie is het dan en dat is vaak nooit meer te vergeven.

Ik vind beiden even erg. Het verschil tussen gewoon een vriend en een partner voor mij is dat het net wat dieper gaat, je hebt er dus sex mee en gesprekken die je met vrienden niet hebt, goede daargelaten.
Ik vind dat je toch het een en ander exclusief voor je partner moet houden, anders kun je er net zo goed een grote groep vrienden op na houden...

Omdat we niet met het idee kunnen leven dat er vreemde handen aan onze partner hebben gezeten...

Omdat het vreemd is...

Omdat het verraad is, naar de ander...

Ha, die Solange;

Ik hecht niet zo aan het heersende beeld van trouw en vreemdgaan. Als mijn vrouw in een situatie zou komen waarin zij zich zou laten verleiden door een ander, puur om de spanning, zou ik me daar natuurlijk best kwaad over maken, maar me ook afvragen waarom ik dat bij haar niet (meer?) voor elkaar krijg en kijken of ik daar aan kon werken. En als ik zou ontdekken dat ze met een andere vent in het geheim vertrouwelijk zou zijn, ook zonder dat er seks aan te pas komt, zou dat misschien technisch gesproken geen vreemdgaan zijn, maar ik zou me er er waarschijnlijk net zo kwaad over maken.

Sex is geen spelletje, wat je zomaar even met iemand doet. Je geeft jezelf volkomen aan een ander, dat is iets heel teers, iets heel intiems. Iets wat je samen hebt als bekroning op de liefde.

Het is niet te verdragen als dit bovenstaande wordt verstoord doordat je je aan een ander geeft. Het kan niet.

Als het in (veel) gevallen wel kan, is er naar mijn mening niet een diepgaande relatie en rol je wat oppervlakkig door het leven.

Het volle vertrouwen die je hebt in je partner wordt uiteengescheurd door vreemdgaan. Tenminste als je een monogame relatie hebt. Mensen met een open relatie zijn daar toch anders in.

In de liefde wil je graag de enige zijn voor je partner, jij bent degene die hij/zij lief moet hebben, moet koesteren, moet zoenen, knuffelen en bevredigen.

Ik ben zelf best strikt in een relatie; je hoort bij mij, dan ga je niet naar een ander. Ook niet flirten, zoenen, blijven slapen of alles wat er voor de sex komt en zeker geen sex.

Waarom dit wordt gezien als de ergste zonde? tja... veraden voelen, gekwetst zijn. Dan kan de 'vreemdgang' fysiek zijn geweest, het doet geestelijk iets met me, het maakt me kapot. Na vreemdgaan is er voor mij geen nieuwe kans mogelijk... te veel pijn.
Maar dat zal voor iedereen anders zijn.

Ik denk dat niemand van nature echt monogaam is. Misschien wel in het hebben van 1 relatie, echter volgens mij kijkt iedereen wel eens naar het andere geslacht, kan iedereen vlinders voelen voor een ander al heeftie een relatie en is iedereen gevoelig voor complimentjes en toenadering van iemand die jou erg leuk vindt.

Vreemdgaan is verraad. Wanneer je je niet met 1 partner bezig kunt houden dan vindt ik niet dat je aan een vaste relatie moet beginnen. Plezier hebben, geheimen delen, een avond uitgaan dat kunt je ook met je vrienden of vriendinnen. Sex hebben doe je met je partner waar je van houd en waar je alles mee deelt.

Toegevoegd na 1 minuut:
Na vreemdgaan is het vertrouwen weg, vaak onherstelbaar.

Vertrouwelijke dingen met een ander bespreken dan je partner, en zeker als je partner daar niets van weet of mag weten is eigenlijk al een teken aan de wand. Dat is eigenlijk al een beetje het begin van het einde.
Dit is bijna net zo erg als vreemdgaan, maar... hierbij is nog geen intiem fysiek contact aan te pas gekomen. Wanneer beide partners inzien dat hun relatie de verkeerde kant uitgaat kunnen ze samen nog in overleg of therapie gaan en bespreken waarom het de verkeerde kant uitgaat.
Op het moment dat er intiem fysiek contact met een ander dan de eigen partner is geweest dan is de verkeerd ingeslagen weg min of meer al doodlopend. Dan deel je niet alleen vertrouwelijke dingen met een ander, maar stel je je geestelijk en fysiek voor een ander open, en dat is het ergste wat een relatie kan overkomen.

Vreemdgaan voelt als verraad voor veel mensen. Omdat ze elkaar voor eeuwig trouw beloven!
Je mag alles buiten de deur doen maar thuis komen eten. Mensen zien elkaar ook als een soort bezit. 1 partner je leven lang terwijl er zo vreselijk veel mensen op de wereld lopen.

Soms kan een verleiding vreselijk groot zijn als je thuis continue wordt afgewezen, moe, hoofdpijn, geen zin, te laat en dan kan het toch wel eens gaan prikkelen en ontmoet je iemand die je even net iets meer aandacht geeft en voel je de spanning oplopen, en kan het gebeuren en dan als je het zou vertellen worden ze thuis boos, maar ze geven ook niet de behoeftes die je op dat moment zo nodig hebt.

Vreemdgaan als het iedere keer zou gebeuren dan is het over. Maar een keer dan zou ik bij mezelf nadenken shit wat heb ik hem eigenlijk te weinig aandacht gegeven.

Het raakt mensen het meeste als hun partner vreemdgaat omdat dit zo intiem is terwijl je dit samen hoort te delen. Maar je moet er dan ook allebei aan werken.

Je zegt het zelf al.
This vreemd & nogal this schandalig...!!!

Het ligt bij de vrouwen erg gevoelig,mannen stappen er makkelijk over heen.

Vreemdgaan is GEEN verraad of zo, maar het als zodanig ervaren is een uiting van je eigen onzekerheid: ben ik niet aantrekkelijk meer? Als je daar boven kan staan, dan speelt dat helemaal niet meer. Angst voor vreemdgaar heeft dus ook iets te maken met het emanciperen van jouw relatie.

Mensen met een expliciet negative mening over vreemdgaan zien niet dat wat de vraagsteller zegt volkomen juist is. De relaties is allerminst afhankelijk van seks. Seks en relatie hebben ook eigenlijk niet zoveel met elkaar te maken.

Maar we zijn al eeuwen geïndoctrineerd door de kerk. Daarom geef ik de hoop op. dat jullie dat gaan inzien.

Toegevoegd na 18 minuten:
Bovendien wordt er aan sex een overdreven waarde gehecht. Het stel niets voor. Recreationele sex kan heel wat relaties redden. Ik ben in miojn hele leven misschien 120 'vreemd gegaan' en mijn partner misschien 60 keer. Wij houden de tel niet zo bij. In al die 43 jaar!

Maar wij hebben wel ieder avond samen gegeten en ook iedere morgen samen ontbeten. Wij zijn ook altijd samen naar bed gegaan. Dat is mijn zekerheid in het leven.

Van al die typetjes die ik heb gen**kt is er geen bij met wie ik zou willen slapen of ontbijten. Niemand is ooit een bedreiging geweest voor mijn relatie. Met de twee enige mensen met wie ik wel ooit de nacht zou willen doorbrengen heb ik evenwel nooit sex gehad! Zo gek is het! Mensen hebben rare ideeën over sex.

In het blad Opzij staat nu een verhaal van een vrouw die heeft ontdekt dat haar man achter de computer masturbeert en zij overweegt hem te verlaten. Dat mens heeft er weing van begrepen.

Omdat veel mensen trouw gelijkstellen aan sexuele exclusiviteit, vooral omdat dat het ideaalbeeld

Volgens mij zijn de twee niet gelijk aan elkaar. Als de (impliciete of expliciete) afspraken inhouden dat je niets sexueels met een ander van je partner doet, is het een vorm van ontrouw als je dat toch doet. Maar daar zit hem de crux: het zijn afspraken, die ook anders kunnen zijn.

Die afspraken *hoeven* natuurlijk niet anders te zijn, maar alleen al het feit dat dat wel kan, laat al zien dat trouw (die bij andere afspraken ook kan bestaan) en sexuele exclusiviteit niet synoniem zijn.

In mijn eigen geval: mijn man en ik zijn heel trouw aan elkaar in ieder opzicht dat er voor ons toe doet. En we zijn niet sexueel exclusief. (Overigens ook niet totaal emotioneel exclusief, maar daar ging de vraag niet over.)

Misschien als je het zelf een keer of een paar keer hebt meegemaakt doordat je partner vreemd is gegaan dat je dan weet waarom dat zo gevoelig ligt?

Aan de ene kant wil je iemand exclusief voor jezelf, maar aan de andere kant zul je je geliefde ook niet willen opsluiten in een gouden kooi. Als mijn vriend vreemd zou gaan zou ik erg verdrietig zijn maar als hij nog van mij zou houden zou ik hem absoluut niet de deur uitzetten. Mijn liefde is heus niet zomaar over. tenzij het heel regelmatig gebeurt, ik denk dat de relatie dan niet meer goed genoeg is om bij elkaar te blijven.

Op zich mee eens, maar het zit er zo ingebakken dat het een culturele regel/wet geworden is.
De bezitterigheid voor één persoon, het niet kunnen delen...
Als delen heel gewoon is in een maatschappij, dan zal iedereen dat op zijn minst redelijk normaal vinden.

In de aardkinderen serie, geschreven door Jean M Auel, beschrijft zij een beschaving die wel degelijk zo nu en dan sex deelt met anderen, en dat wordt als normaal gezien.
"moederfeesten" en "het eren van de moeder" noemt zij het daar, en ik heb het nog nooit mooier beschreven gezien dan in dit boek.

Het is een opvatting die hier en nu geen grond zal vinden, maar sinds ik die boeken gelezen heb, ben ik ervan overtuigd dat het best een gezonde leefmethode KAN zijn, mits het voor iedereen normaal is.