Angst gevoelens als iemand naar je kijkt is dit een teken van een sociale fobie?

Met deze vraag kun je beter naar een psycholoog gaan.
Wij kennen jou niet en weten dus niet hoe jouw situatie is.
En met zo weinig info kun je hier zeker geen antwoord op geven.

Het is in ieder geval een teken dat er iets niet goed zit,
want jij voelt je daar heel naar bij.

Hoe je er van af komt?
Er zijn allerlei therapieen om iemand te leren
sterk en zeker in het leven te staan,
zonder angsten.
Veel van die therapieen worden ook vergoed door je verzekering.

Daarover moet je met je dokter praten en
die kan je dan doorverwijzen naar een psycholoog bijvoorbeeld.

Wij weten toch verder helemaal niets van jou?
Dus: HUP naar de dokter.

Het klinkt bij mij als een heftige vorm van verlegenheid. Ga bij jezelf na waarom die gevoelens bij je opkomen.
Is het een vluchtige blik of zijn de mensen echt aan het staren? Het eerste doet iedereen wel eens en als mensen echt aan het staren zijn, gewoon terug staren.

Maar, bedenk waarom je er zo verlegen/angstig van wordt. Probeer eerst zelf daarachter te komen voordat je gelijk naar een dokter gaat.
Succes!

Uit je profiel is niet op te maken hoe oud je bent, maar door het 'je' achter je naam, denk ik dat je een tienermeisje bent...

En dit is gelijk de verklaring voor het gevoel, dat iedereen naar je kijkt.

Ik herinner het me nog als de dag van gisteren, dat ik 14-15 was, en precies bijhield, wat ik op welke dag aan had, zodat 'ze' niet zouden denken : daar heb je haar weer : ik had het er erg druk mee - school, hockeytraining, hockeywedstrijden, dansles, muziekles : steeds maar denken, wat ik aangehad had, en wat ik dus vooral niet aan zou trekken, want 'ze' zouden denken...........(wat 'ze' zouden denken, weet ik nu niet meer zo goed, maar ik had het altijd erg druk met wat 'ze' zouden denken)

Maar 'ze' denken helemaal niets....

Ga maar na bij jezelf : als jij gefietst of gewinkeld hebt, en je komt thuis, weet jij dan nog van alle mensen die je gezien hebt, hoe ze eruit zagen? Wat ze aanhadden, hoe ze keken, of ze een rare neus of gekke haren of belachelijke schoenen aanhadden?

Die onzekerheid is heel vervelend, maar het hoort bij het volwassen worden. Je bent aan het uitvissen, wie je bent, en wie je wilt zijn, en dat brengt onzekerheid met zich mee, en verlegenheid, en je constant erg bewust zijn van jezelf, en dat er andere mensen zijn om je heen.
Maar die hebben het allemaal veel te druk met hun eigen leven, problemen en dingen-die-moeten, om zich erg bewust te worden van een tienermeisje, dat voorbij fietst.
Áls ze al iets denken, zijn ze een beetje benijdend : wat is het eigenlijk een zorgeloze tijd, als je nog niet met grote-mensen-problemen aan het vechten bent (huur, baan, hypotheek, grote verantwoordelijkheden over gezin, kinderen, verzekeringen, pensioenopbouw, en ga maar door)
Jij komt thuis, en je eten is klaar en je was gestreken, je hoeft weinig in de huishouding te doen, omdat je met school en huiswerk maken al heel lange dagen maakt, en dat zien moeders....)

Dus probeer je een beetje te ontspannen, en probeer een beetje liever te zijn voor jezelf : je bent een prachtig mensenkind, dus je hoeft niet perfect te zijn, want dat is niemand. Relax, en smile om jezelf, en je drukke hoofd - chill, en kijk om je heen, ipv. alleen maar bij jezelf naar binnen....

Mijn wijze opa zei altijd : 'als ze het niet willen zien, kijken ze maar een andere kant op.....'
En mijn opa had volgens mij helemaal gelijk.