Hoe om te gaan met een vader die snel uit zijn slof schiet?

Misschien kan jij er weinig aan doen, behalve dat je zelf altijd rustig blijft en niks erger maakt.. En blijven denken dat je er niks mee op schiet als je jezelf pijn doet en anders afleiding zoeken bij vrienden? Bij mezelf helpt dat meestal wel ;)

Jou vraag is een schreeuw om hulp.
Die kan alleen een deskundige jou geven.
Ga met dit verhaal naar de huisarts met name deze zelfpijniging is geen goed teken.
Want het gaat van kwaad tot erger.

praat er met je moeder over

Tja, dit lijkt me het karakter van jpuw vader en dat kan je niet veranderen. Je zult er op één of andere manier mee moeten leren om te gaan, net als de rest van het gezin dit doet. Makkelijker gezegd dan gedaan, dit geef ik onmiddelijk toe.
Soms zit er niets anders op dan duidelijk te maken dat je iets niet accepteeert. wat jou betreft is de grens bereikt.
( Het spijt me, daar heb ik geen zin in). Het kan een goede
tactiek zijn om zoiets openlijk te zeggen, maar pas op dat je niet handelt uit een verplichting om te laten zien hoe 'sterk' je wel bent.
Je kunt soms hetzelfde effect makkelijker bereiken door bijv. mee te geven en te bemiddelen.
Probeer op simpele manier duidelijk te maken welk gedrag acceptabel is. 'Nee' is nee', en nuances maken passen niet op zo'n moment. Wie niet accepteert dat voor jou een grens is bereikt, maar je probeert toch over te halen, heeft meestal niet het beste met je voor.
Als je 'nee'zegt, doe het dan duidelijk en bijv. niet met een glimlach. Laat dus zien dat het je menens is. Kijk iemand goed aan en spreek duidelijk. Als je een grens stelt zal er ongetwijfelt spanning ontstaan. Geef dan niet toe om die spanning af te laten nemen. Desnoods ga je gewoon weg tot de gemoederen bedaard zijn, gelukkig voor jou zijn het maar korte tijden dat jouw vader zo sterk reageert.
Ga er dus niet tegenin als hij zo doet.
Herhaal je boodschap steeds weer als een kapotte grammofoonplaat. Ga je niet verdedigen maar geef een beetje mee maar blijf bij je standpunt.
Geef een fout toe zonder een drama van te maken.
Stel een grens; 'nee' is 'nee'!

Wat een bijzondere manier van communiceren houden ze er bij jou thuis op na!

Eigenlijk geef je het antwoord op je vraag zelf al: het enige wat je kunt doen is "aftellen" tot de dag waarop je weer op jezelf kunt gaan wonen. En daarvoor geldt: hoe eerder hoe beter! In het gezin is iedereen kennelijk aan de uitbarstingen van je vader "gewend", maar dat neemt niet weg dat het natuurlijk geen gezonde thuissituatie is.
Vooral niet voor jou, want je voelt je machteloos en onzeker.

Nu je toch nog even thuis woont, moet je maar proberen om van de nood een deugd te maken. Heb je vrienden met wie je leuke dingen kunt ondernemen of waar je overdag welkom bent? (Als je vader zich, in bijzijn van anderen, wél normaal gedraagt, kun je die vrienden natuurlijk ook bij jou thuis uitnodigen). Of kun je misschien af en toe eens een paar dagen bij familie of vrienden gaan logeren?

Als dat allemaal niet mogelijk is, blijft er maar één ding over: je vader zoveel mogelijk uit de weg gaan. Trek je terug in je eigen kamer en, als je toch met hem samen bent, negeer hem dan tijdens zo'n woede-uitbarsting. Je staat alleen open voor een gesprek als hij op een normale manier iets aan je vraagt of tegen je zegt.

Je bent nu volwassen, zelfstandig en in staat om je eigen keuzes te maken en beslissingen te nemen. Vroeger is voorbij; het verleden moet je afsluiten.
Niettemin is het logisch dat zijn gedrag herinneringen oproept aan je tienerjaren; de tijd waarin je het extra moeilijk had met zijn woedeaanvallen. Toch moet je jezelf goed realiseren dat zijn gedrag niets met jou te maken heeft: het is nu eenmaal zijn manier om zijn gevoelens (waarschijnlijk opgekropte woede) te uiten. Daar kun jij niets aan veranderen en dat is ook niet jouw taak. Dat je je ongelukkig voelt in die situatie is logisch. Probeer daarom zoveel mogelijk afleiding te zoeken en richt je aandacht en energie op dingen die je écht leuk vindt.

Sterkte en succes!

Je vraagt hoe je "er" zelf mee om kan gaan.
Misschien is het goed om te kijken hoe je met jezelf om wil gaan. Deze situatie in jullie huis is in de jaren door zo gegroeid, je vader explodeert snel, de rest wakkert het aan. Dit is niet de omgeving waar jij je zelf kan ontwikkelen tot een vrouw die in balans is. Je geeft al aan dat je het heerlijk vond om op jezelf te wonen. Je bent gewoon geen mens om in een conflictueuze omgeving te wonen.
Is er werkelijk geen enkele andere mogelijkheid om bij een ander te wonen? Een vriendin, familie?
Het feit dat je zegt dat je er niet voor weg wilt lopen geeft je goede wil aan maar ook alsof je de indruk hebt er nog iets aan te kunnen veranderen.
Maar volgens mij had je dat dan al lang voor elkaar gekregen als dat zo was.
Dus als je kan accepteren dat ze zijn zoals ze zijn, en dat jij bent zoals jij bent en niet voor een omgeving met conflicten kiest omdat je daar nu eenmaal héél erg ongelukkig van wordt kan je misschien je energie steken in het vinden van een andere plek, een vredige plek, om te wonen. En niet je energie weg laten stromen in een bodemloos vat.
Ik hoop oprecht dat je weer snel zo'n plek vindt, en dat je op het moment dat je naar je andere plek verhuist aan je familie op een rustige manier kan uitleggen waarom je weer weggaat. Misschien dat het ze toch enig inzicht kan geven in wat hun gedrag voor uitwerking heeft.
Het is blijkbaar goed voor je om op jezelf te wonen, ik weet de omstandigheden niet waarom je nu weer thuis woont maar ik hoop écht dat je zo snel mogelijk weer kan genieten van op jezelf (of bij iemand (in-)) wonen.
En tot die tijd, probeer het te negeren of ga er even op uit als ze weer beginnen.
Want alles wat wordt gevoed met aandacht groeit, ook negatief gedrag.
Sterkte.

Dat je vader zo uit zijn slof schiet heeft te maken met zijn opvoeding.
Hij heeft nooit leren omgaan met zijn emoties.
Maar bedenk hierbij wel: Alles wat jou opa en oma gedaan hebben, hebben ze met liefde voor hun kind gedaan en wat zij konden.

Jou vader en moeder hebben op hun beurt ook hun fouten gemaakt, maar ook zij deden wat ze konden.

Jij zult vaak denken: waarom dit of waarom dat.
Alleen helaas: Jou kinderen zullen het ook weer niet eens zijn met jou opvoeding.

Dan je vraag: hoe ermee om te gaan.
Blijf zelf kalm, ga op het moment zelf niet tegen hem in.
Dan krijg je het tegenovergestelde effect.
Misschien kun je later er op terug komen?

Dan maar hopen dat je zelf je eigen plekje weer krijgt.
Ga alleen jezelf niet beschadigen, want dan kun je beter naar een huisarts gaan voor hulp.
Als je niet naar de huisarts wil, kun je hier ook online hulp voor zoeken.
Jij jezelf pijnigen, denk na, zoek hulp daar voor.

vraag aan je vader of hij eerst tot 10 telt voordat hij uit z,n plaat gaat.