Stel: als docent zie je een leerling alleen maar achteruit gaan, de leerling wordt steeds meer depri, of anders. Wat moet je dan doen?

Ik zou beginnen met praten met de leerling en naar aanleiding van dit gesprek evt verdere stappen ondernemen.
Maar als eerste zal je van de leerling moeten weten wat er aan de hand is.
Daarna kan je in overleg met de leerling, ouders en /of andere hulp in kunnen schakelen

ik zou kijken als docent of er meer leraren dit hebben opgemerkt. er wordt wel vaker over leerlingen overlegt. en neem ook aan dat dat in vertrouwen tussen leraren blijft.
dat iedereen het een beetje in de gaten houd.
en als de band goed is zou ik haar vragen om een x na de les even langs te komen.
probeer dit anders op een manier te doen dat andere niet inzien dat dit over iets persoonlijks gaat. maar dat het met de les te maken heeft.
en probeer dan een gesprek aan te knopen. en vertel daar ook bij. dat u het vind lijken dat ze wat minder vrolijk is en wat minder zichzelf.
en wijs haar erop dat ze het bij u in vertrouwen kwijt kan.
en dat u haar wilt helpen om naar een oplossing te zoeken.
welke weg dat ook zou mogen zijn.
ık zou niet de ouders bellen omdat het ook met een thuıs sıtuatıe te maken kan hebben. en dan vertrouwt de leerlıng het mısschıen helemaal nıet meer.
en geef haar ook de tıjd. het ıs juıst goed als leraren opmerken dat het met leerlıngen mınder goed gaat.
dus daarvoor mıjn complımenten.
er zıjn genoeg docenten dıe hun kop ıın het zand steken

Mocht de leerling een mentor hebben, dan kunt u het beste naar deze persoon toe gaan en het voorleggen. Tevens kunt u suggesties geven voor een oplossing, die heeft u al bedacht zo te zien. Het is dan aan de mentor om een gesprek met de leerling te starten. Zodra u niet tevreden bent met het resultaat (als de mentor dus te weinig heeft doorgevraagd bijvoorbeeld)kunt u altijd nog persoonlijk op de desbetreffende leerling afstappen. Als het een onzeker type is, kunt u bijvoorbeeld vragen om na de les nog even te wachten om iets te bespreken. Vervolgens vraagt u of hij/zij nog meer toetsen slecht heeft gemaakt en of er misschien een reden voor is enz.

Hopelijk kunt u hier iets mee,

m.v.g.

Als je een goede band met een leerling hebt, is het niet gek om in een gesprek aan te geven dat je je zorgen maakt en vraagt of je iets voor hem kan doen. Een luisterend oor, hulp van derden inschakelen of met de ouders gaan praten. Als hij hier niet voor openstaat, zou ik de klassenmentor op de hoogte stellen en het verder aan hem/haar overlaten. Als de leerling aangeeft dat jij wel iets voor hem kan doen, zou ik het ook doorgeven aan de mentor zodat je kunt bespreken op welke manier je de leerling het best kan helpen. De mentor moet het behandelen van het probleem aan jou overlaten omdat de leerling jou in vertrouwen heeft genomen. Ik zou zeker niet alleen handelen, want als je de situatie verkeerd inschat, ben jij verantwoordelijk. Sterkte!

Ik denk dat alle van de genoemde acties zouden kunnen, maar op zijn minst in een goede volgorde. De leerling aanspreken zou ik zeker doen, gewoon eens voorzichtig peilen. Maar ach, als je al 21 jaar docent bent, hoef ik je niet te vertellen hoe snel jongeren dicht kunnen klappen. Als je laat merken dat het je opvalt, en dat je je zorgen maakt, heb je kans dat dat een basis legt voor eventueel verder contact, ook wanneer de leerling er nu niet aan toe is.

Maar ik zou ook eens informeren bij collega's, vragen of hen dit ook opvalt. Samen met de mentor, als die er is. Zo kun je misschien met elkaar al een paar puzzelstukjes leggen. Misschien is er binnenkort nog een contactmoment met de ouders, zodat het op een wat meer natuurlijke manier ter sprake kan komen?

Staat er binnenkort toevallig nog iets gepland in dat schooljaar van de schoolarts of -verpleegkundige? Dat kan ook een ingang geven. En als al het andere faalt, is het misschien goed als uiteindelijk iemand (een mentor?) contact opneemt met de ouders. Ik zou daar wat voorzichtig mee zijn omdat het vertrouwen van jongeren broos kan zijn wat dat betreft, en zij oprechte bezorgdheid niet altijd zo op zullen vatten. Misschien geeft hij/zij zelf wel toestemming ("van mij mag je..") als je een keer je zorg uitspreekt en vraagt of het goed is als je de ouders belt. Maar je kunt natuurlijk ook in gesprek met de leerling advies geven over wat te doen, en bijvoorbeeld aanraden eens met de huisarts te gaan praten, of met een vertrouwenspersoon op school.

Ik vind het trouwens echt heel goed dat dit je opvalt en dat je wilt helpen. Zou willen dat elke docent zo was!

Al 21 jaar docent en dit is de eerste keer dat je zoiets mee maakt???

Zijn er andere docenten waarmee de leerling een goede band heeft? Praat met hen, wat zij zouden doen of wat ze al gedaan hebben. Niets zo erg voor de leerling als docenten die allemaal 1 voor 1 dezelfde vragen gaan stellen. Maar het met z'n allen negeren lijkt me ook niet goed. Iemand moet een initiatief nemen.

Geef aan dat je wilt helpen, maar alleen als hij/zij dat wil. Je mag best eerlijk zeggen dat je zelf ook niet zo goed weet hoe je op dit moment kunt helpen, maar dat je bereid bent om dat voor hem/haar uit te zoeken.

Ik heb zelf op de middelbare school een moment gehad dat ik dacht dat niemand mij zou kunnen helpen, en iedereen die dat beweerde en zijn/haar hulp probeerde op te dringen, ging ik alleen maar meer negeren. Als jouw leerling zich nu ook zo voelt, zal dat dus averechts werken. Deel je zorgen, maar ook je onzekerheid. Niemand is perfect, jij niet, de leerling niet, medeleerlingen niet, ouders niet. Voor elk probleem is een oplossing, maar soms moet je er iets langer naar zoeken.

Als het zo is dat jij altijd een goede band had met de leerling, en de leerling doet nu alsof hij/zij niets meer van je wil weten, schakel dan iemand anders in om hem/haar te benaderen.

Succes.