waarom zijn sommige mensen zo bang voor de dood?

Voor veel mensen zal het beklemmend zijn dat je daar zelf geen sturing aan kan geven.
Gelovigen zijn soms bang om af te worden gerekend op hun daden (of het ontbreken daarvan).

Er zijn mensen die angst hebben voor elke toekomst, en er zijn mensen die gebeurtenissen over zich heen laten komen. Dat is in de mensen zelf en dat blijf je altijd zien.

Waar het nu om gaat is dat mensen in het besef van het aanstaande heengaan een stap zullen zetten waar ze al dan niet zeker over zijn. En als ze bang zijn voor hel en verdoemenis omdat ze ooit iets fout hebben gedaan of om wat voor reden dan ook, dan is dat terug te vinden in hun laatste momenten van angst.

angst voor het onbekende.

Omdat deze mensen er niet klaar voor zijn. Ze zijn niet voorbereid op het onbekende en zijn bang voor wat er mogelijk met hen gebeurd. Anderen mensen hebben geen angst omdat ze zich er bij neerleggen (als het onvermijdelijke) of omdat ze het zien als een verlossing.

Omdat we allemaal donders goed weten dat we zondaren zijn.
Zou het niet het rechtvaardigst zijn als je na je dood krijgt wat je zelf vind dat je toekomt?
Immers, we zijn geschapen naar het evenbeeld van God. We hebben allemaal een stukje God in ons. Bij ons overlijden oordelen we dan over ons zelf. Op die manier gaan de indianen naar de eeuwige jachtvelden en anderen naar hun eigen Hemel/Hel/Tussenportaal/etc

Dat is toch heel normaal.Alles wat je hebt wordt van het ene ogenblik op het andere van je afgenomen (je familie, je vrienden, je huisdieren, je omgeving, je herinneringen,de zon, de wolken, de bloemen,muziek, schilderijen, juwelen, pannekoeken, aardbeien, en ga zo maar door.En wat krijg je in de plaats: eeuwige vergetelheid.Je zou voor minder bang zijn.

Bang voor dat waar je niets van weet. Er zijn verschillende verklaringen voor wat er ' na de dood is '. Maar zeker weten doe je het niet. Ik denk dat mensen bang zijn voor de dood omdat ze niet weten wat er komen gaat. Persoonlijk ben ik bang voor de dood omdat ik dan mijn geliefde zal missen.

Zijn mensen bang voor de dood of zijn ze bang voor de manier waarop dat gaat. De dood is een wegzakken, in slaap vallen waaruit je niet meer terug komt en stoffelijk verdwijnt. Ik hoor meer mensen die bang zijn voor lijden.
Mensen willen meestal langdurig leven en niet langdurig sterven. Het hele verhaal rond euthanasie en palliatieve sedatie komt hier om de hoek.

Omdat ze niet weten wat ze te wachten staat...
of misschien omdat ze mensen zullen missen...

Ze (willen) niet weten wat er na de dood gebeurd als je zeker weet dat er niets bijzonders gebeurd ben je ook niet bang. Maar ik vind het wel bijzonder dat veel mensen die geloven dat ze naar de hemel gaan toch bang zijn voor de dood. Maar als je naar de hemel gaat moet je toch juist niet bang zijn?

Omdat wij niet willen sterven en we weten potverdikke allemaal dat er ooit een dag zal komen dat ze ons komen halen.

Niet meer bestaan,niets meer zijn,t'leven is zo schoon maar ook kort dat is beangstigend.

Eigenlijk zijn alle mensen bang voor de dood, uitgezonderd misschien, zeer oude mensen en zwaar zieke en zwakken mensen.
Maar al de andere zijn als de dood voor de dood.
Waarom? We weten niet wat ons te wachtte staat, of het pijn doet, benauwd krijgen, dreigen te stikken, alles te verliezen wat dierbaar is, alles achter te moeten laten, een leven te moeten afsluiten voor altijd, geen weg meer terug kunnen vinden, onherroepelijk!
Daarom zijn we bang.

Jaren geleden was ik ook erg ziek en na twee weken in het ziekenhuis te hebben gelegen, leek het er op dat het zou aflopen met mij, mijn lichaam ging het opgeven, gek genoeg bleef mijn geest glashelder!
Ik verbaasde me er over dat ik alles heel rustig en gelaten onderging, het maakte me niets meer uit als ik die nacht zou overlijden, had totaal geen angst voor de dood meer, maar het liep die nacht anders en was na twee weken weer thuis, zo kan het dus ook.

Daar ís nu juist geen afdoende antwoord op te geven,want níemand kan bewijzen of er wel of niet leven (van wat voor vorm dan ook) na de fysieke dood bestaat.

Omdat dit "terra incognita" is,is het voor héél veel mensen een beangstigende gedachte,omdat je er nu eenmaal niet zeker van bent,of je wel verder zult bestaan en díe gedachte aan onvoorspelbaarheid,onzekerheid,onwetendheid en machteloosheid maakt daarom velen bang voor de dood.

Anderen,die een onplezierig leven hebben (b.v. door een ernstige ziekte,verlies van dierbaren,uitzichtloosheid,enz.),zullen de dood echter als een redding zien.

de angst om vergeten te worden. Zeker als je geen kinderen hebt.
En als er niemand meer aan je denkt heb je dan wel geleefd..

Omdat mensen zich aan het leven vastklampen, alsof het een stuk drijfhout is.
Het is toch gebaseerd op een stukje angst, dat daden begaan in dit leven toch bepaalde gevolgen hebben.
Ik zie de dood als een nieuwe geboorte, en thuiskomen op de plek waar we waren, en weer zullen zijn, verenigd met vrienden en familie.

Mensen zijn per definitie achterdochtig, slecht van vertrouwen en vinden zaken die niet aantoonbaar zijn of niet te overzien zijn maar niets (eigenbehoud). De dood is hier een goed voorbeeld van.
Het weten dat we er toch 'doorheen' moeten geeft angst.

Verder zijn er zaken/handelingen, moetwillig uitgevoerd en met de verkeerde intentie, die het daglicht niet kunnen verdragen. De mens die zich hieraan schuldig heeft gemaakt vreest voor het ergste, niet wetende wat hem te wachten staat.

Hoe goed of 'slecht' de mens ook is geweest, de film zal in zijn bijzijn herhaald worden en zal als leerpunt dienen in zijn volgend aards leven (karma opgebouwd).

ik ken iemand die absoluut niet dood wil l90 plus in dit geval is er nog veel geld en hij wil dat niet achterlaten
maakt voor zijn part niet uit als hij een wrak wordt als zijn hartje maar blijft kloppen en de mond kan bewegen.

Toegevoegd na 1 minuut:
de l hoort niet bij de 90,sorry het is gewoon 90 plus jaar

Ik zou er alvast de moed proberen in te houden misschien
valt het allemaal wel reuze mee, en moet het beste nog
komen.
De dood jaagt ons schrik aan omdat het de grote stap
in het onbekende is ,maar als er niets meer is tja..... dan kan je ook van weinig last hebben.
Ingeval er wel iets is na de dood zullen we dat moeten ondergaan, ik ga dan uit van een positief scenario, al
was het maar om mezelf te troosten .
De overgang van leven naar dood toont zich maar zelden
in een mooie vorm , als ik daar nog maar aan denk wordt
ik al ongemakkelijk. Over de wijze waarop maak ik me dus
meer zorgen .

Waarom zegt bijna iedereen hier zoiets als: "angst voor het onbekende" of soortgelijke antwoorden? Voor het onbekende kan je niet bang zijn.

Het is angst om het bekende te verliezen (of los te moeten laten).

Het gaat niet om "sommige mensen", want bijna iedereen is er bang voor. Het is een soort Reisefieber. Je gaat naar iets nieuws, wellicht een vakantie-adres, maar helaas krijg je er geen foto's van te zien. Er zijn geen catalogi daarvoor. Je weet natuurlijk ook dat er geen happy-landings home zijn. Sommige mensen zijn helemaal niet bang voor de dood maar verlangen ernaar. Ernstig bedlegerigen maar ook depressieve mensen met zelfmoorgedachten. Het doet mij denken aan een ander gestelde vraag, waarom je zo je instinct hebt en daarom altijd vecht tegen doodgaan. Misschien heeft degene die van de toren springt onderweg wel het idee " had ik het toch maar niet gedaan", terwijl hij toch dood wilde. Het is een moeilijk iets, verlangen en toch bang zijn voor de dood.
Zo makkelijk als je soms in slaap valt, zo gemakkelijk is doodgaan.
Regel alles tevoren, betuig je liefde aan een ieder van wie je houdt in het leven, regel desnoods je begrafenis en erfenis, en probeer als je nog lieverds om je heen hebt, er een feestje van te maken! Gewoon wat simpeler. Iedereen maakt zijn eigen leven veel te belangrijk. Je komt, gaat en komt misschien ook wel weer terug, en anders maar niet.

Dood is het ergst voor de nabestaanden.
Zelf weet je nergens meer van.
Zie het als een lange slaap.

De dood is iets waar we allemaal mee te maken krijgen. Of je gezond leeft of niet, of je een 'zondaar' bent of niet, dood gaan we allemaal.
En omdat er nog nooit iemand is teruggekomen om te vertellen hoe dat nou is, dood zijn, weet niemand eigenlijk precies hoe dat nou is.
Zelf ken ik weinig mensen die bang zijn voor de dood, wel veel mensen die het jammer zouden vinden om niet meer te leven.
Als ik naar mezelf kijk, ik vind leven erg leuk. Ik heb nog veel plannen, wil mijn kinderen graag nog vader en moeder zien worden.
Maar ik heb een jaar of wat geleden een zo ernstige astma-aanval gehad, dat ik dacht dat het afgelopen was. Ik stikte.
Na een minuut angst, werd het rustig in mijn hoofd. Ik dacht: "Dat was het dan, nu ga ik dood." En dat was niet angstig, maar meer berustend.
Ik hoop heel oud te worden, maar ik zie wel wanneer het mijn tijd is...

bij sommige mensen zal dat komen door angst voor het onbekende of de angst dat alles ineens ophoud voor andere kan die angst ook voortkomen uit riligie bijv. Bang om als je fouten hebt gemaakt in je leven daar na je dood voor te worden bestraft zoals dat sommige mensen geloven dat als ze fouten hebbeen gemaakt ze naar de hel zullen gaan maar ik denk dat de zwaarst wegende factor toch het onbekende is